Harcerstwo niepokorne i niezależne w "Polsce Ludowej"

Wystawa poświęcona jest dziejom harcerstwa w PRL, tj. od 1945 do 1990 roku. Jej celem jest przedstawienie losów polskiego harcerstwa w okresie po II wojnie światowej w państwie komunistycznym. Szczególny nacisk został położony na lata 1980–1989, kiedy niezależne od władz komunistycznych środowiska harcerskie odrodziły się, wysuwając postulat odnowy Związku Harcerstwa Polskiego w oparciu o tradycyjne harcerskie ideały. Wystawa złożona jest z kilku części, "Harcerstwo zniewolone" - ukazuje politykę władz komunistycznych wobec ZHP, jego zniszczenie w 1950 roku, próby odrodzenia w 1956 r., a następnie podporządkowanie przez PZPR i przekształcenie w upolitycznioną, zbiurokratyzowaną organizację młodzieżową. W drugiej części, "Harcerska "Solidarność" można zobaczyć zagadnienia środowisk, ruchów i organizacji harcerskich, powstałych na fali solidarnościowego buntu z sierpnia 1980 roku. Część trzecia to "Harcerstwo stanu wojennego", tu przedstawione zostały losy niezależnego harcerstwa po 13 grudnia 1981 r., m.in. represje wobec instruktorów i drużyn. Część "Niezależni", charakteryzuje działalność niezależnych organizacji harcerskich, a w szczególności ich udział w Białej Służbie (tzn. harcerskiej służbie porządkowej, sanitarnej i informacyjnej) w czasie pielgrzymek Jana Pawła II do Polski w 1983 i 1987 roku, w ogólnopolskich zlotach harcerskich przeprowadzanych z okazji ważnych rocznic lub wydarzeń patriotycznych, pracach duszpasterstw harcerskich. Ostatnia część, czyli "Czas przełomu", prezentuje zmiany w polskim harcerstwie w okresie transformacji ustrojowej 1989 roku.