W osadzie Kamienna, która została miastem 1 stycznia 1923 roku na mocy rozporządzenia Rady Ministrów podpisanego przez Władysława Sikorskiego, zamieszkiwała także społeczność żydowska. Żydzi mieszkali głównie przy ulicach Targowej, dziś 3 Maja, Fabrycznej, Staszica i Limanowskiego. W 1920 roku na 1.0750 mieszkańców 2.135 było wyznania mojżeszowego. Żydzi wybudowali przy ulicy Fabrycznej okazałą, z czerwonej cegły synagogę, która po 1945 roku służyła różnym celom. Była ostatnio magazynem Gminnej Spółdzielni Samopomocy Chłopskiej. Była także szkoła (chader) i Łaźnia (mykwa). Na Łyżwach na cmentarzu komunalnym był kirkut czyli cmentarz. Żydzi stanowili bardzo żywotną grupę mieszkańców. Trudnili się handlem i rzemiosłem. Dbali o wykształcenie swoich dzieci. Wystarczy zajrzeć do opracowania „Szkoła starsza niż miasto” wyd. 2015 r. To II Liceum Ogólnokształcące im. A. Mickiewicza dawniej Augusta Witkowskiego. W spisie absolwentów od 1923 roku do 1939 roku w każdym roczniku są Żydzi. Także w życiu społeczno politycznym byli bardzo aktywni. W wyborach na radnych miasta Kamiennej (dopiero w 1928 roku zatwierdzona została współczesna nazwa Skarżysko-Kamienna) w 1923 roku mniejszość żydowska zgłosiła listę kandydatów do Rady Miasta Kamienna. Kandydaci: Pfeffer Saul, Perl Mordka – kupiec, Chmielnicki Chaskiel – krawiec, Ostrowicz Abram – pracownik biurowy, Zylberman Moszek – kupiec, Bryks Szczul – kupiec, Liberman Lejzor – kupiec, Szałat Szmul – kupiec, Eizenberg Joel – kupiec, Goldbaum Chil – zegarmistrz. Z tej listy w wyborach radnymi zostali: Saul Pfeffer, Perl Mordka, Chaskiel Chmielnicki i Abram Ostrowicz. Weszli w skład 23 osobowej Rady Miasta. W dzielnicy handlowej wyróżniał się skład materiałów budowlach Bittra, sklep galanteryjny Gołdy Wygnańskiej i księgarnia Rachmila Pfeffera. Właśnie właścicielowi tej księgarni zawdzięczamy wydanie serii pocztówek ukazujących osadę Kamienną, które zachowały się w zbiorach kolekcjonerów.
W swoich wspomnieniach o Kamiennej ks profesor Włodzimierz Sedlak tak pisze: „Permanentną targowicę Niemcy nazywali Juden Tempel. Stanowiła ona dzielnicę żydowskiego handlu i ciągnęła się do linijki czyli bocznicy toru kolejowego prowadzącej do stalowni i cementowni (dziś ulica Podjazdowa).
W czasie II wojny światowej Żydzi poddani zostali przez Niemców działaniom wyniszczającym. Tworzyli dla nich zamknięte getta. Wywożono ich do obozów koncentracyjnych gdzie masowo ginęli. W Skarżysku-Kamiennej zatrudnieni byli w Państwowej Fabryce Amunicji pod zarządem niemieckim firmy „HASAG”, która miała swoją centralę w Lipsku. W lipcu 1944 roku w obozie pracy przymusowej „HASAG” Niemcy masowo wymordowali Żydów tam zatrudnionych. Starannie zacierano ślady, aby nigdy nie można było ustalić dokładną liczbę ofiar. Bardzo wartościowe poznawczo opracowanie o skarżyskim „Hasagu” napisał Krzysztof Gibaszewski w książce pt. Hasag. Wstrząsająca literatura stanowi dokument o tym ile człowiek człowiekowi może uczynić zła. W Skarżysku-Kamiennej na narożnym placu przy skrzyżowaniu ulic 1 Maja i Czerwonego Krzyża stoi pomnik z granitu w kształcie macewy. Na jednej stronie widnieje gwiazda Dawida z napisem „Pamięci Żydów ze Skarżyska-Kamiennej wymordowanych przez hitlerowców w latach 1939-1945. Na drugiej stronie napis w języku hebrajskim. Powyżej rzeźba menory czyli świecznika siedmioramiennego. Świecznik zapalano w domach żydowskich i synagogach jako symbol judaizmu.
Macewy na cmentarzu komunalnym pochodzą z różnych okresów. Wykonane są z białego i czerwonego piaskowca. Płyty nagrobkowe ustawione są pionowo. Mają przypominać bramę będącą symbolem przejścia do życia wiecznego. Wykonane na płytach płaskorzeźby z motywem błogosławionych dłoni – to znak grobu kapłana. Dzbany i misy to symbol lewitów pomagającym kapłanom przy składaniu ofiary. Świeczniki zdobią groby kobiet, bo zapalanie menory w czasie sabatu było jedną z najważniejszych czynności religijnych. Księga to symbol uczoności i pobożności zmarłego. Na grobach umieszczano także symbole śmierci – złamane świece, tonące okręty i złamane drzewa. Znajdują się także podobizny zwierząt i roślin nawiązujące do tekstów biblijnych. Ten cmentarz to ostatni ślad pochowanych mieszkańców wyznania mojżeszowego. Żyjemy w XXI wieku. Co zmieniło się od tamtych czasów? Judaizm, islam, chrześcijaństwo to trzy religie różniące się w zakresie swoich doktryn religijnych, kultur i historii. Przeszłość to dzieje sporów, nietolerancji, prześladowań i wojen. Ale czy tak być musi, aby terroryzm zapanował nad światem? Dlaczego wyznawcy tych wielkich religii nie chcą uczyć się wzajemnie, szukać wspólnych dróg, które prowadzą do jednego celu?
